مقایسه عملکرد باندینگ سلف-اچ با روش اچ و باند (دو مرحله ای) در کارآئی فیشور سیلانت

مقدمه: بیشترین محل ایجاد پوسیدگی در مولرهای دائم تازه رویش یافته پیت وشیارها هستند، در عین حال کاربرد فیشورسیلنت در این دندان‏ها به علت دشواری در کنترل رطوبت، مورد سؤال است. هدف از این مطالعه، بررسی کلینیکی کاربرد دو نوع باندینگ عاجی همراه با فیشور سیلنت در مولرهای اول تازه رویش یافته بود. مواد و روش‏ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بر روی هر 4 مولر اول فک بالا و پایین در 56 کودک 7-6 ساله انجام شد. باندینگ‏های سلف-اچ (پرامپت) یا توتال-اچ (اچ-اگزایت) بدون دستکاری سطح، به طور تصادفی و به روش Split mouth در هریک از دو مولر قرینه فک بالا و پایین بکار رفتند. باندینگ‏ها در یک لایه و قبل از قرار دادن فیشور سیلنت کیور شدند. بررسی سطوح در فواصل 6 ماهه و یک ساله انجام و سیلنت‏هایی که کامل یا نسبی از دست رفته بودند مجدداً تکرار شدند. ارزیابی سیلنت‏ها بر اساس روش CCC (Color, Coverage, Caries) آنالیز داده‏ها با آزمون Wilcoxon  انجام شد. یافته‏ها: باندینگ اگزایت از نظر گیر و پیشگیری از پوسیدگی، برتری معنی‏داری را در هر دو فک نشان داد 001/0P=. در گروه اگزایت، گیر سیلنت‏ها در فک پایین بیشتر از بالا بود (027/0P=)، در حالی که پرامپت تفاوت معنی‏داری بین دو فک نداشت. در مواردی که سیلنت به طور نسبی از دست رفته بود شدت پوسیدگی در گروه پرامپت به طرز معنی‏دار بیشتر از گروه اگزایت بود. نتیجه گیری: براساس یافته‏های این مطالعه کاربرد روش اچ-باند (اگزایت) همراه سیلنت بر باندینگ‏های سلف اچ ترجیح دارد.